Trichy-Holy Cross School-Autisten
Dit is een langdradig verhaal, maar het helpt ons ook alle indrukken een beetje op een rijtje te krijgen, dus skip er doorheen, en lees waar je zin in hebt!
Het begon al goed in Trichy-maarnietheus-toen we in het Femina-hotel aankwamen hadden ze-zogenaamd-alleen maar dure kamers, en dan bedoel ik hollandse prijzen,balen!!!!
toen we voor 2 nachten wilden betalen hadden we niet eens genoeg contant geld, dus lodewijk pakt zijn creditcard......niet slim in India, want toen hadden ze ineens alleen nog maar een superdeluxe room, met weet ik veel wat voor luxe.....en nog duurder lodewijk werd zo pissed, hij graaide zijn kaart van de balie en het inschrijfformulier en beende kwaad naar buiten ondertussen het formulier verscheurend, mmmmmmmmmm daar had ik niet op gerekend, ik er bescheiden achteraan, en de juffrouw van het hotel ook, met onze paspoorten, ze bood haar verontschuldiging aan en vroeg of we weer binnen wilden komen, lodewijk zei:alleen als je een goedkope kamer hebt, tja toen was er 'ineens' iemand vertrokken en had ze er wel een......vreemd,echt india!
gelukkig bood 'de Proffessor' van het auti-project ons een plek in zijn geust-house, daar zitten dan alle vrijwilligers die in het project werken. op dit moment zijn dat 2 duitse en 2 nederlandse meisjes (een van die meisjes komt uit oeffelt, bij ons om de hoek) dit is veel gezelliger dan een hotel!

Het project wordt geleid door Proffessor Prakabar. Een hele inteligente man, die hoog opgeleid is, en een hele professionele organisatie op poten heeft gezet, zonder steun van de overheid, dus louter door sponsoring. Hij knokt voor veel kennis en doet er alles aan om zijn personeel steeds beter op te leiden. hij heeft veel boeken geschreven over allerlei problematieken bij de ontwikkeling van kinderen. hij schrijft ze in het tamil zodat ouders en leerkrachten ze gewoon kunnen lezen.ik heb enorm veel respect voor hem en voor zijn enorme inzet 24/7, ook op zondag heeft hij bijeenkomsten!

de eerste dag heb ik in een klas gekeken met speciale kinderen-vooral ernstig spraak taal gestoorden,zeiden zei, maar ik vond het een klas vol auti's! het nivo van lesgeven vond ik hoog, de juf een natuurtalent, alleen de auti-ondersteuning ontbrak aan alle kanten, althans in mijn optie.
'smiddags had ik een bijeenkomst met de leerkrachten, de IB-ers cq orthopedagogen, ik vroeg :waarom hebben jullie geen dagprogramma in de klas, zodat de kinderen stap voor stap weten wat er van ze verwacht wordt? nu, er ontstond een enorme discussie in het Tamil...... ik heb onderbouwd waarom het voor auti's belangrijk is om precies te weten waar ze aan toe zijn, mmmmmmmmmmmmmmm of het aangekomen is........
de volgende dag rolde er ineens bakken vol met picto-systemen op allerlei nivo's uit de kast, echt enorm, wat een werk hebben die lui verzet!!!!alles zelf gemaakt, getekend, zelfs genaaid, maar nergens wordt het gebruikt, althans voor zover ik het gezien heb, zo zonde! toen ik vroeg: why don't You use it, was het antwoord: de kinderen die er nu zijn hebben het niet nodig. nou, daar ben ik het dus niet mee eens! ze zullen me wel vervelend vinden maar ik ben de dagen daarna door blijven drammen over conceptondersteuning.dat het structuur geeft en daardoor rust in de hersenen en dus ruimte om te leren!
dinsdag moest ik even een presentatie voor de ouders houden, die zijn namelijk de hele dag en de hele week op school, bij sommige klassen zelfs de hele dag bij de les, zittend achter hun kind, of dat van een ander als je eigen kind te moeilijk is voor je. heel bijzonder. en alles herhalend wat de leerkracht zegt gebarend met de armen van hun kind.
tja, dan heb je ineens 30 ouders voor je zitten, gelukkig vertaalde de professor alles in het tamil en dit gaf hem de kans om zijn eigen verhaal tegen de ouders te houden, maar dan onder het
mom van dat het mijn woorden waren, uit de mond van een blanke nemen ze alles aan.....
vrijdag naar de doof/blinde kinderen-waar de moeders bij de les zijn. na een half uur moest ik mee naar een apart kamertje, of ik even ouderconsulten wilde geven, mijn god, ik zag daar zulke gehandicapte kinderen, wat moest ik tegen die ouders zeggen. gelukkig hadden ze alleen de ouders van de auti's op consult uitgenodigd. heftige momenten met hard huilende moeders. gelukkig deden we het samen met de leerkracht en de orthopedagoog. zo werd het eigenlijk een soort overleg waar de moeder bijzat, heel zinvol. en die moeders zijn zo volgzaam, heel anders dan de ouders in nederland!
zaterdag-ja,echt, iedereen werkt hier 6 dagen en dat voor 2500 roepie= 35 eurie's in de maand-dus niemand meer zeuren!- moest ik een presentatie geven aan de leerkrachten. ik heb 2 uur gepleit voor auti-ondersteuning, met onderbouwing natuurlijk EN met een prachtige opname uit mijn eigen klas van Nick. steeds de film stopgezet en alles uitgelegd en onderbouwd. ik heb geen enkel idee hoe het voor hen was. ze hadden wel goede vragen achteraf, dat zegt dat ze goed geluisterd hebben en dat ze erover nadenken. wie weet........

En wat deed Lodewijk .....

Lodewijk deed in deze dagen hele andere dingen. Hij is door de professor op sleeptouw genomen naar alle delen van zijn project. de volgende dag op de motor bij iemand achterop naar de buitengebieden. het is echt geweldig wat ze hier doen voor de gehandicapte medemens, daar kunnen wij in nederland nog wat van leren. ze werken altijd naar een geaccepteerde plek IN de gemeenschap. dit houdt in dat ze altijd naar een werkplek toe werken, mbv hun zeer gespecialiceerde ondersteuning en enthousiasme. wat werken deze mensen allemaal hard!
het gebied was zo groot dat hij om 9 uur 'savonds pas weer thuis was.
vrijdag heeft hij bij de 2 nederlandse muziekstudenten meegekeken in de school,tijdens hun muziekles, want die gingen de volgende dag met een koor van blinde meisjes een CD opnemen. Of lodewijk ook mee wilde helpen met wat muziekale aanvulling! natuurlijk als hij lekker gitaar kan spelen, heeft hij het goed. hij wist alleen niet dat het zaterdag tot 12 uur 's nacht zou duren, dat wist niemand, en dat is India, zo gaat het hier! Vanaf 9:00 in de studio, Eerst de zang van de meisjes opnemen onder begeleiding van gitaren en keyboard. De muziek werd er later nog apart ingespeeld. Om een meerstemmig stuk perfect te krijgen hebben ze heel veel tracks moeten inspelen en zingen. Lodewijk moest de bas-zangpartij maar doen. Om 23:30 stond alles erop. misschien breken ze hier wel door, kan lodewijk zijn baan opzeggen en gaan toeren door India met zijn koor en zijn 'holy angels'. de naam van de band:lody en zijn holy angels. hou het in de gaten!

Naamgevings ritueel bij een Hindoe familie in huis...

laat ik niet vergeten dat we zaterdag om half 7 'sochtends op waren omdat we mee mochten naar een Hindoe-doop. dat doen ze hier 'sochtends vroeg vanwege de zonsopgang.ook dit was weer een verhaal apart. het heeft een aantal dezelfde rituelen als bv de katholieke doop en natuurlijk ook veel andere dingen. het is gewoon bij de dopeling in huis. en iedereen loopt in en uit. ze zetten koffie voor je, ze maken een praatje, lezen de krant, hun mobiel gaat enz. en ondertussen doet de priester gewoon zijn ritueel, ik vond het behoorlijk chaotisch allemaal. ineens stond de professor op, kom we gaan , ik vond het zo onbeleefd, maar zo doen ze hier gewoon. de dopeling was ondertussen door opa's oma's met echt goud behangen, dus een rijk babytje in onze ogen!

we zijn nog 3 dagen op het project, donderdag naar ponducherry om bij te komen van al deze indrukken en deze lange werkdagen.